Δωσίλογε Νίκο Μπάρακ Αναστασιάδη: Εγώ θέλω σκέτο, νέτο «Cyprus»!

Μεγάλο κύμα αντιδράσεων ξέσπασε μετά τη συνέντευξη που παραχώρησε σε τ/κ εφημερίδα ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης, όπου και αναφέρθηκε στη μετονομασία του κράτους. Επί της ουσίας διέψευσε τα δημοσιεύματα που φέρουν τους δύο ηγέτες να τείνουν προς το όνομα Ενωμένη Ομόσπονδη Κύπρος, δηλώντας ότι «Δεν είναι αλήθεια αυτό. Το όνομα που επιθυμώ από καρδιάς είναι Ηνωμένες Πολιτείες Κύπρου». 

Και πάμε όλοι μαζί: Θέλει να μας κάνει σαν την Αμερική. Θα μας χωρίσει σε Πολιτείες. Αδιανόητα πράγματα για ένα μικρό νησί αυτά. Θα μας πουλήσει ο προδότης. Ο δωσίλογος! 

Εν τω μεταξύ μέσα μας θα λέμε: Θα έχουμε και Liberty Statue; Θα έχουμε και FBI; Θα αποκτήσουμε Empire State Building; Disneyland; Hollywood; Και όλα τα άλλα που βλέπουμε και εκστασιαζόμαστε στις αμερικανικές ταινίες! Τον κράζουμε τον Αμερικανό, αλλά θέλουμε να γίνουμε σαν αυτόν. Άσε! Ξέρω τι κρυφο-αμερικανάκια είμαστε (ναι και τώρα scrollαρε το smartphonάκι σου). Όντως ο Αμερικανός μπορεί να βάζει τη σημαία της χώρας του στο μαγιό του, επειδή όπως λέμε δεν έχει ιστορία και παρελθόν... Έλα όμως που έχει παρόν και μέλλον! Εμείς δε ξέρω αν θέλουμε να αποκτήσουμε. Και πως να αποκτήσουμε όταν δε θέλουμε. Κυρίως δε ξέρω αν έχουμε συνείδηση και συναίσθηση της πραγματικότητας!

Κι εξηγώ: Ότι πρέπει να λυθεί το Κυπριακό το αντιλαμβανόμαστε; (αν δεν θέλουμε να λυθεί είναι μια άλλη κουβέντα βέβαια) Το πως θα είναι η λύση; Τις συνέπειες της λύσης; Αν θα είναι βιώσιμη από πλευράς μας και από πλευράς τουρκοκυπρίων; Τα σκεφτόμαστε αυτά; Ή θα κολλήσουμε και πάλι στα κοινότυπα: Τι χρώμα θα έχει η σημαία μας, τι Συνταγματικό* όνομα θα έχει η χώρα μας; Ναι, εδώ κολλάμε! Γιατί σοκαριστήκαμε σήμερα όταν ακούσαμε για το United States of Cyprus; Δηλαδή σήμερα που η χώρα μας φέρει το όνομα The Republic Of Cyprus, ελληνιστί: Κυπριακή Δημοκρατία, συστηνόμαστε κάπως έτσι: «Hello, my name is Zoe! I am from the Republic of Cyprus»;;; Όχι. Cyprus είμαστε και Cyprus θα παραμείνουμε! 

*Θα αλλάξει (αν αλλάξει) το επίσημο όνομα της χώρας στο Σύνταγμα και σε όλα τα νομικά έγγραφα. Για παράδειγμα: Το επίσημο όνομα της Ελλάδας στα αγγλικά είναι Hellenic Republic αλλά όλοι την αποκαλούν Greece. Εκτός αυτού οι πλείστες χώρες δεν χρησιμοποιούν το νομικό τους όνομα όπως αναγράφεται στο Σύνταγμα αλλά το “γεωγραφικό τους όνομα”. 

Διαβάζοντας διάφορα σχόλια σήμερα περί του θέματος έπεσε στην αντίληψη μου και ένα πραγματικά σοκαριστικό σχόλιο που έλεγε πως η μετονομασία αυτή θα προκαλέσει ζημιά στον τουρισμό της χώρας. Αλήθεια, αυτό δε περίμενα να το διαβάσω. «Ξέρει ότι το USC (σ.σ. United States of Cyprus) θα μπαίνει τελευταίο στις ηλεκτρονικές λίστες για τουριστικούς και πολλούς άλλους σκοπούς? Δεν είμαστε Αμερική ή Αγγλία να έχουμε πολυτέλεια προβολής», λέει χαρακτηριστικά και με απόλυτη σοβαρότητα (!!!). Και εγώ να απορώ: Δηλαδή τώρα που είμαστε Republic of Cyprus, μας κατατάσσουν στο γράμμα "R"; Όχι βέβαια! Άλλωστε καμία χώρα δεν αναγράφεται με το συνταγματικό της όνομα, όπως προανέφερα. Επίσης, από πότε το αρχικό γράμμα σου παρέχει τουρισμό; Πότε και σε πιο marketing seminar ακούσατε κάτι τέτοιο; Πραγματικά διερωτώμαι. Ας δείξουμε επιτέλους την απαραίτητη σοβαρότητα σε ένα τόσο κρίσιμο πρόβλημα. Βέβαια, εδώ είναι που διαφαίνεται ξεκάθαρα και το μεγάλο κοινωνικό μας πρόβλημα.

Το πρόβλημα μας είναι ότι φοβόμαστε. Μας φοβίζει το καινούριο, οτιδήποτε νέο. Ναι, αυτό είναι! Μας φοβίζει η εξέλιξη παρότι ζούμε μέσα σ' αυτή. «Ε και τι; Μια φορά ζούμε! Υπάρχουν άλλοι να νοιάζονται για αλλαγές και νέα πράγματα», «Όπως είμαστε καλά είναι! Ας ασχοληθούν οι επόμενοι», αυτά ακριβώς θα πει ο μέσος όρος των σημερινών πολιτών. Θυμηθείτε τι λέγαμε όταν πρωτοήρθε στη ζωή μας το διαδίκτυο «Έφτασε ο Αντίχρηστος». Τα ίδια κι όταν πρωτοεμφανίστηκε η τιβί. Σκεφτείτε δηλαδή οι εκάστοτε εκσυγχρονιστές να ενστερνίζονταν τέτοιες απόψεις... στις σπηλιές θα βρισκόμασταν ακόμα (μη πω στα δέντρα κατά τον Δαρβίνο και παρεξηγηθώ).

Προσωπικά, προτιμώ να μετονομαστεί η χώρα μας σε σκέτο, νέτο «Cyprus», αλλά πραγματικά δεν θα είναι λόγος για να υποστηρίξω ή όχι ένα σχέδιο λύσης. Ακόμη και με το Cyprus, αν διαφωνώ με το περιεχόμενο του σχεδίου θα διαφωνήσω. Αν πάλι συμφωνώ, θα συμφωνήσω. Απλό! Δε χρειαζόμαστε τίποτα λιγότερο ή τίποτα περισσότερο από τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες: Ελευθερία, (πραγματική) μόρφωση, εργασία, ασφάλεια και άνεση!

Και κάτι εκπαιδευτικό για το κλείσιμο: Στην Αμερική το κόμμα των Δημοκρατών του Barack Obama ήταν ενάντια στην κατάργηση της δουλείας των «μαύρων», ενώ το κόμμα των ρεμπουπλικανών ήταν υπέρ. Το 1823 ο τότε Πρόεδρος της Αμερικής Abraham Lincoln υπέγραψε το περίφημο διάταγμα για τη χειραφέτηση των «μαύρων». Σήμερα το Κόμμα των Δημοκρατών και οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής έχουν «μαύρο» Πρόεδρο! Σαλεμένα θα κάνουμε τη σύγκριση με τη δική μας πραγματικότητα. Σαλεμένα το τονίζω! Σκοπός μου δεν είναι αυτό που μόλις σκέφτηκες και σκιάστηκες. Περιμένω να το σκεφτείς καλύτερα και να το καταλάβεις, να το κατανοήσεις. Αν πάλι όχι, εδώ είμαι να το συζητήσουμε. Άλλωστε γόνιμη είναι η συζήτηση, ε;

Ακούστε το παρακάτω τραγούδι που παρουσιάζει με πολύ ωραίο τρόπο το τι είμαστε. Πως να το κάνουμε ρε παιδί μου; Ο Αμερικανός φτιάχνει άιφονς, εεε και ο Κύπριος τρώει κούπες από τον Ζορμπά, κοροϊδεύοντας για το αμαρκέ ρούχο του απέναντι. Απολαύστε το συμπατριώτρες. =)

ΥΓ: Εύλογο πράγμα η αυτοκριτική, αυτή μας βελτιώνει σαν ανθρώπους και μας δίνει την ευκαιρία να “φύγουμε” κάποτε ξέροντας ότι αλλάξαμε κάτι - έστω τον εαυτό μας. Peace!