Για όσους «μας λείπουν» σήμερα...

«Γέρε χρόνε φύγε τώρα, πάει η δική σου η σειρά. . . . . .»

Είθισται τις μέρες αυτές να κάνουμε μια ανασκόπηση του χρόνου που φεύγει.

Η αλήθεια είναι πως πέρασε μια πολύ ψυχοφθόρα και δύσκολη χρονιά, μετρώντας επιπρόσθετα βαριά οικονομικά μέτρα, αυτοκτονίες και δολοφονίες ανθρώπων, δολοφονίες της λέξης «άνθρωπος» και αρκετούς ακόμη θανάτους. . .

Μολονότι φέρουμε τεράστιες πληγές σαν άνθρωποι - μονάδες, αλλά και σαν κοινωνία-σύνολο, μετά από πολύ καιρό φαίνεται να αποκτούμε ξανά μια εκπληκτική συνειδητοποίηση και μια εσωτερική-εξωτερική δυναμική που αποδίδεται διαμέσου της αλληλεγγύης, της καινοτομίας και της δημιουργίας.

Ωστόσο από όσους «μας λείπουν» σήμερα, μένουν κάτι λίγες φωτογραφίες, κομμάτια ζωής που καταψύχονται την ώρα που φυλλομετράμε το άλμπουμ, ενώ η ζωή συνεχίζεται… Αυτές οι φωτογραφίες είναι επικίνδυνες και διεισδυτικές, καθώς καθρεφτίζουν την περήφανη ενοχή για τη νιότη και τον πόθο για ζωή.

Αυτοί που «μας λείπουν», γελούσαν δυνατά, δίχως υπερβολική και υποκριτική σεμνότητα. Αυτοί που «μας λείπουν», λάτρευαν να ταξιδεύουν, πιο πολύ όμως λάτρευαν να διαβάζουν και να γράφουν... να γράφουν μυθιστορήματα, ποιήματα και ιστορίες, ενώ δεν δίσταζαν να εξερευνήσουν κόσμους αλλιώτικους, σαν τα ήσυχα πάρκα της πόλης, στα οποία γινόντουσαν ανταλλαγές ρουχισμού, κασετών, βιβλίων και Εμπιστοσύνης.  Τα βράδια, όταν οι υποχρεώσεις το επέτρεπαν, αυτοί που «μας λείπουν» έλεγαν πάντοτε: “Τι λέτε; Πάμε για κάνα ποτάκι;;;”

Όμως, όταν τους άρπαξε η άτιμη παγίδα της ζωής, κι όταν πρωτάρχισαν να «μας λείπουν», οι πολύ τυχαίοι μάρτυρες, οι οποίοι δεν είχαν δει τίποτα, ψιθύρισαν: “Κάτι θα ‘χουν κάνει για να τους αρπάξουν με αυτό τον τρόπο απ’ τη ζωή…”, και ναι, είχαν δίκιο, γιατί δεν έκαναν μοναχά ‘κάτι’, αλλά έκαναν πολλά: Ονειρεύτηκαν κι Οραματίστηκαν! Ονειρεύτηκαν πως η μοίρα του ανθρώπου δεν μπορεί να είναι πάντα ‘κακή κι αντίδικη, τυραννισμένη μοίρα’, πως μπορούν να γευτούν την ευτυχία όλοι οι άνθρωποι. Οραματίστηκαν τη θέσπιση ενός δίκαιου νόμου, για την ισότητα όλων των ανθρώπων. Αυτοί που «μας λείπουν», τόλμησαν και θέλησαν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, δίχως κενοδοξίες, και για τον λόγο αυτό «μας λείπουν»: Γιατί ήταν Ανατρεπτικοί και Πρωτοπόροι.

Ανδρώθηκαν -ίσως- τη χειρότερη εποχή κι προσπάθησαν για να την κάνουν να μοιάζει καλύτερη. Ανακάλυψαν πως πολλά απ' τα Γραφόμενα ήταν μια απάτη, κι έτσι περπάτησαν σε δρόμους πνευματώδης και βαθύγνωμους, παίρνοντας τα εφόδια για να τα ξαναγράψουν, αλλά αυτή τη φορά, με την ορθή καλλιγραφία, αυτήν της Aξιoπρέπειας. Παρότι ήταν προορισμένοι για να λάμψουν θριαμβεύοντας, θέλησαν να παραμείνουν μοναχικοί: Για αυτό και θα ζουν αγέρωχοι στις μνήμες μας, γιατί η απουσία τους αναπληρώνεται με θαυμασμό!

Μιλούσαν για όλα, προσπαθώντας να ανακαλύψουν ξανά την αξία των λέξεων, κι όταν άρχισαν να «μας λείπουν», η σιωπή τους μας θύμιζε τα λόγια και τις ιδέες που μας μεταλαμπάδευσαν. Φορούσαν παντελόνια “καμπάνα” με ριγέ πουκάμισα, είχανε μαλλιά μακριά, κάπνιζαν φθηνά τσιγάρα, έπιναν μπύρα -ίσως την πιο φθηνή- και τραγουδούσαν από Μάνο Χατζιδάκι μέχρι και Oasis.

Απ’ αυτούς που «μας λείπουν», απέμειναν μονάχα μερικές φωτογραφίες… που και οι ίδιοι δεν θα θελαν να χρησιμοποιούνται ως αντικείμενα μοιρολογιού. Αυτό που πραγματικά θα ήθελαν, είναι να τις βλέπουμε ως θύμισες των ωραίων, άσχημων και τρελών αναμνήσεων μας, για να μη λησμονούμε τους χώρους που πηγαίναμε παρέα, για να μη ξεχνάμε αυτό το “Τι λέτε; Πάμε για κάνα ποτάκι;” και πιο πολύ για να μάθουμε να ζούμε μαζί τους: Γιατί αποτελούν κομμάτι της ζωής μας.

Όσο δύσκολο κι αν είναι λοιπόν, οφείλουμε να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε πως πρέπει να ζούμε μ' όσους «μας λείπουν»: Γιατί απλούστερα, ξέρουμε τους λόγους που «μας λείπουν»!

Καλή Αντάμωση λοιπόν, σε όσους «μας λείπουν» και σήμερα…

Υ.Σ. Συνειδητοποιούμε πως πέρασε κιόλας μισός χρόνος, συνειδητοποιούμε επίσης πως όσος χρόνος κι αν περάσει θα «μας λείπει» περισσότερο, όμως πλέον θα ξέρουμε πως «ζει» μαζί μας! Καλή Αντάμωση!