«Ο κόσμος πεινά και οι βουλευτές παίρνουν χιλιάδες»

Είναι πασιφανές ότι ως ανθρώπινο είδος γεννιόμαστε με τα χαρακτηριστικά του πρωτόγονου, κι αυτό δε το λέω εγώ αλλά η ίδια επιστήμη της ψυχολογίας που μας διδάσκει ότι ο άνθρωπος δεν είναι «ζώον λογικόν». Οι αποφάσεις μας θεμελιώνονται σε μια σειρά κινήτρων που έχουν να κάνουν με τα πάθη, τις επιθυμίες, τους φόβους, την επικράτηση, την αυτοσυντήρηση και άλλα εν πολλοίς παράλογα πράγματα. Εκτός απ' αυτά, έχουμε γενικώς μια λυσσαλέα τάση να χειροκροτούμε οποιοδήποτε λαϊκιστικό κρότο ηχήσει στα αυτιά μας. Δε είναι και τόσο δύσκολο. Βασικά είναι πανεύκολο!  Σίγουρα θα αναρωτιέσαι περί τίνος πρόκειται η πιο πάνω εισαγωγή μου. 

Αναφέρομαι για τον άκυρο και άκρατο λαϊκισμό που πούλησε το Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο με την ανακοίνωση που εξέδωσε, σχετικά με τη πρόταση-νόμο που προτίθεται να καταθέσει ενώπιον του Κοινοβουλίου για να δίδεται από τούδε και στο εξής ο 13ος μισθός όλων των βουλευτών σε ευπαθείς ομάδες ανθρώπων στη Κύπρο. Προσωπικά, πιστεύω πως αν το ΕΛΑΜ θέλει να βοηθήσει όντως τις ευπαθείς ομάδες δε χρειάζεται νόμους αλλά αποτελεσματικές πράξεις. Άλλωστε τα πλείστα κόμματα, αν όχι όλα, δίνουν εθελοντικά ποσοστό του μισθού των βουλευτών τους κάθε μήνα σε φιλανθρωπίες  - και μάλιστα off camera. Βέβαια, θα μου πείτε, αφού το κάνουν γιατί να μην ψηφίσουν και τον νόμο; Η απάντηση είναι απλή. Πως γίνεται να υπάρχει ακτιβισμός και εθελοντισμός όταν υπάρχει καταναγκασμός και υποχρέωση; Διότι το να καταθέτεις πρόταση νόμου για υποχρεωτική καταβολή του 13ου μισθού στις ευπαθείς ομάδες δεν είναι ούτε μαγκιά, ούτε ακτιβισμός, αλλά είναι λαϊκισμός και μάλιστα του χειρίστου είδους. Και μεταξύ μας, εδώ δεν μιλάμε για ακτιβισμό. Ακτιβισμός είναι να πεις "εγώ ο Χρίστος ο βουλευτής του ΕΛΑΜ θα δίνω τον 13ο μισθό μου σε ευπαθείς ομάδες και παροτρύνω τους υπόλοιπους συναδέλφους μου πράξουν το ίδιο".  Και εν τέλει, πρώτα και πάν' απ' όλα θα έπρεπε να κόπτονται για τις ενέργειες που πρέπει να γίνουν έτσι ώστε να πάψουν να υπάρχουν ευπαθείς ομάδες ανθρώπων στη χώρα μας.

Το γεγονός ότι υπάρχουν ευπαθείς ομάδες στην Κύπρο δεν είναι επειδή οι βουλευτές μας δεν δίνουν τον 13ο μισθό τους σε αυτούς. Και αν ακόμα τον δώσουν, τίποτα δεν θα αλλάξει. Τα επιχειρήματα τύπου «ο κόσμος πεινά και οι βουλευτές παίρνουν τόσες χιλιάδες ευρώ» έχουν αποδειχτεί πολλάκις ότι είναι επιεικώς μπούρδες!  Αυτό που θα έπρεπε να αφορά τους εκπροσώπους μας στη Βουλή είναι τα role models που έχουμε όσον αφορά τις ευπαθείς ομάδες και γενικά το κράτος πρόνοιας. Μια ματιά να κάνουμε προς βόρεια θα δούμε: Σουηδία, Δανία, Φιλανδία, Ολλανδία και Καναδάς είναι μόνο μερικές από τις χώρες στις οποίες υπάρχει πραγματικό κράτος πρόνοιας. Αλήθεια, πιστεύετε ότι το μυστικό της πετυχημένης κοινωνικής πολιτικής αυτών των χωρών είναι ότι οι βουλευτές τους παίρνουν χαμηλούς μισθούς ή ότι οι υπουργοί τους κυκλοφορούν με παλιά αυτοκίνητα; Προφανώς και όχι! Ας αφήσουμε λοιπόν το σύμπτωμα και ας δούμε την αιτιολογία του προβλήματος.

Οι λόγοι που υπάρχουν ευπαθείς ομάδες ατόμων στην Κύπρο είναι πάρα πολλοί! Μερικά παραδείγματα just off my head είναι τα εξής: Διότι ο προϋπολογισμός της Εθνικής Φρουράς είναι 350 εκατομμύρια τον χρόνο και των Υπηρεσιών Κοινωνικής Ευημερίες 20 εκατομμύρια ευρώ. Επειδή ακόμα δεν έχουμε γενικό σύστημα υγείας. Διότι ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας βρίσκεται μόνο στο 1.6%. Διότι ως πριν μερικά χρόνια το κράτος συντηρούσε ακόμα κρατικό αερομεταφορέα. Διότι είμαστε ένα νησί στη μέση της Μεσογείου και 10+ χρόνια μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης ο ΚΟΤ ακόμα δεν προσέλαβε λειτουργό που να μιλάει Ρωσικά. Επειδή βρισκόμαστε δίπλα από την διώρυγα του Σουέζ και το διαμετακομιστικό εμπόριο μας θα έπρεπε να βρίσκεται στα ύψη αλλά τα λιμάνια μας ακόμη είναι κρατικά! Και η λίστα είναι κυριολεκτικά ατέλειωτη... Όμως αυτό που σίγουρα δεν περιλαμβάνει η λίστα είναι το γεγονός ότι οι βουλευτές μας «καρπώνονται» τον 13ο μισθό τους. 

Ενδεχομένως ο σκοπός του ΕΛΑΜ και του κάθε ΕΛΑΜ είναι να αποδείξει στον απλό πολίτη πόσο «βρώμικη»   ή μη αγνή είναι η πολιτική, ωστόσο ας μου επιτρέψετε να πω ότι αυτό είναι μέγα λάθος. Γιατί σκοπός δεν θα έπρεπε να αποδείξεις αν μυρίζει μούχλα η αίθουσα στην οποία βρίσκεσαι κι εσύ αλλά να καθαρίσεις την αίθουσα από τη μούχλα. Εκτός βέβαια κι αν διαφωνείς με το όλο οικοδόμημα του κτηρίου (σ.σ. της δημοκρατίας) και έχεις ως αυτοσκοπό σου τη κατάρρευση του για να χτίσεις πάνω στα συντρίμμια του κάτι που θα είναι στα δικά σου μέτρα, ούτως ώστε να έχεις εσύ τον πλήρη έλεγχο της εξουσίας. Η ιστορία και τα θύματα αυτής, μας έχουν διδάξει πολλά.

ΥΓ: Αν πολλοί αρκούνται με χαϊδευτικούς κρότους στα αυτιά τους, προσωπικά αρκούμαι μόνο όταν γίνονται πραγματικά πράξεις, που 'ναι μεν είναι προοδευτικές αλλά πρωτίστως αποτελεσματικές. Cheers!