Και φέτος λοιπόν, γιορτάΖΩ!

_

Εγώ (δεξιά) και ο αδερφός μου Πέτρος (αριστερά) - εκείνος 6 κι εγώ 5 ετών.
Γιορτάζοντας μαζί τα γενέθλια μας, καθότι έχουμε μόλις 6 ημέρες διαφορά (25 Ιανουαρίου αυτός και 31 Ιανουαρίου εγώ).

Ο καθένας έχει στο μυαλό του διαφορετικά τα γενέθλια. Έτσι κι εγώ... 

Για μένα δεν αποτελεί απλά μια ημέρα γλεντιού (καλά ντε με λίγο ποτάκι). Αποτελεί όμως ημέρα απολογισμού για την χρονιά που πέρασε αλλά και ανασκόπησης των όσων διδάχτηκα από τα είκοσι κάτι χρόνια που ζω σ' αυτό τον όμορφο και άσχημο πλανήτη. Όπως είπα και πέρσι: Αν υπάρχει ένα πράγμα που έμαθα στη ζωή μου είναι ότι αν είναι να ζήσεις με οδηγό σου μόνο ένα ρητό, ζήσε με το «Ποτέ μη λες ποτέ».

Σήμερα νιώθω ευλογημένη που εξακολουθώ να ΖΩ. Που μπορώ να δίνω αγάπη και να νοιάζομαι ακόμα κι αν ξέρω πως δε θα πάρω τίποτα πίσω. Να χαμογελώ από το πρωί μέχρι το βράδυ, στον πιο γνωστό μέχρι και στον πιο άγνωστο. Που δεν γκρινιάζω αλλά χαίρομαι με όλα όσα με κάνουν να δυσαρεστούμαι, να πληγώνομαι, να προβληματίζομαι ή να ανησυχώ γιατί πολύ απλά βρίσκω λόγο να ζω για να προσπαθώ να τα βελτιώσω. Που μπορώ να αμφισβητώ, πρωτίστως τον ίδιο τον εαυτό μου. Που προσπαθώ να μην βλέπω στα πάντα το χρώμα του «μαύρου» - γιατί τίποτα δεν γίνεται μαύρο από μόνο του - παρά μόνο το φως στα μάτια μας, όταν τα κλείσουμε για πάντα! Ότι συμβαίνει γύρω μας, ξέρω ότι προέρχεται από εμάς τους ίδιους για αυτό και κάνω προσπάθεια να αλλάξω τη στάση μου, έστω για να παρασυρθώ, όπως την θάλασσα, στο πέλαγος της γαλήνιας ζωής. Ξέρω πως έχω κάνει λάθη στη ζωή μου, αλλά ποιος δεν κάνει; Εξάλλου το να σφάλεις και να κάνεις λάθη είναι ανθρώπινο. Το να αναγνωρίζεις το λάθος είναι θείο!

Νιώθω, επίσης, ευλογημένη που μπορώ να δέχομαι συμβουλές - είτε τις ζητήσω, είτε όχι - γιατί μόνο έτσι μπορώ να αυτοβελτιωθώ. Όχι μέσα από τις φωνές της καταναγκαστικής και απόλυτης συμβουλής, αλλά της ουσιαστικής και αμφίβολης. Που μπορώ να αλλάζω, να ρισκάρω, να έχω υπομονή. Να συγχωρώ από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα - ακόμα κι όταν βλέπω το μαχαίρι να διαπερνά τα σπλάχνα μου κι εγώ χαμογελώ. Να συγχωρώ αλλά να φεύγω όταν αντιληφθώ ότι περικυκλώνομαι από άκαμπτα συρματοπλέγματα προσποίησης, αλαζονείας, κομπασμού, κυνισμού, υποκρισίας, ανειλικρίνειας ή κολακείας. Που μπορώ να συζητώ με όλους - ακόμα και με αυτούς που δεν αγαπάνε τα ζώα, γιατί πολύ απλά πιστεύω πως μέσω της συζήτησης μπορεί και να τα αγαπήσουν. Που δεν είμαι οπαδός της επιλεκτικής γνώσης και της μιας και μόνο «αλήθειας». Που μπορώ να συζητήσω με ανθρώπους διαφορετικών απόψεων και γνώσεων γιατί ξέρω ότι θα κερδίσουμε κάτι μέσα απ' αυτό.

Σήμερα, γιορτάζω. Η λέξη αυτή κρύβει μέσα της μια μαγεία. Αν το καλοσκεφτείς, δεν κρύβει μόνο τη γιορτή, αλλά και την ίδια τη ζωή. Και φέτος λοιπόν, γιορτάΖΩ. Ίσως σας ακουστεί σαν σύνθημα διαφημιστικής καμπάνιας αλλά η ζωή μας αντιγράφεται από τη διαφήμιση. Η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια έχω περάσει από ατυχήματα, ακόμη και λίγο πριν γεννηθώ, μα είμαι ακόμα εδώ, εγώ και τα γενέθλιά μου, εγώ και ο εαυτός μου. Εν ολίγοις, ΖΩ και προσπαθώ να ζω λεύτερα. Για αυτό και μόνο νιώθω ευλογία!

* * * * 

Όπως κάθε χρόνο τέτοια ημέρα, έτσι και φέτος δέχομαι με μεγάλη ευχαρίστηση όλων των ειδών ευχές : προσωπικές και επαγγελματικές, τηλεφωνικές και διαδικτυακές… με σήματα καπνού και σήματα μόρς. Σε όλους εσάς θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ και να αντευχηθώ τα ίδια και ακόμη καλύτερα. Πάν' απ' όλα να είστε συνοδευόμενοι με Υγεία - σωματική και πνευματική – και να μην ξεχνάτε να χαμογελάτε ότι κι αν σας συμβαίνει.

Life goes on... τα λέμε του χρόνου! =)

ΥΓ: Έγραψα τα πιο πάνω ενόσω άκουγα το «Η μελαγχολία της ευτυχίας» (χωρίς στίχους) του εξαίρετου συνθέτη, Μάνου Χατζιδάκι.

Ο καθένας έχει στο μυαλό του διαφορετικά τα γενέθλια. Έτσι κι εγώ...Για μένα δεν αποτελεί απλά μια ημέρα γλεντιού (καλ...
Posted by Zoe Panayi on Sunday, 31 January 2016