Ο μάγκας της κερκίδας

_

Σε είδα της προάλλες με τα επεισόδια στο γήπεδο της Τρίπολης. Όχι δεν ήσουν παρών. Διότι αν ήσουν παρών θα έτρεχες με μιας και θα άρπαζες τους νεαρούς που δημιούργησαν τα επεισόδια. Θα τους έπαιρνες και τις φωτοβολίδες και θα τους πήγαινες στην Ελληνική Αστυνομία. Σαν καλός πολίτης που είσαι αυτό θα έπραττες άλλωστε. Ακόμα και αν ανάμεσα στους «ταραξίες» ήταν το δικό σου παιδί ή κάποιο αδερφότεκνο σου.

Δυστυχώς όμως ήσουν εκτός τηλεοπτικών πλάνων. Ήσουν ανάμεσα στους χιλιάδες που παρακολουθούσαν από γιγαντοοθόνη στην πρωτεύουσα ή στο σπίτι κάποιου φίλου στο Παραλίμνι ή στο καφέ των Φοινικούδων ή σε κάποιο γνωστό μπαράκι της Λεμεσού. Παρακολουθούσες τον αγώνα και παρότι εκνευριζόσουν με τα λάθη των παικτών της ομάδας σου, τσούγκριζες τις παγωμένες Carlsberg μπύρες με τον διπλανό και του έλεγες  «Δεν τους βγαίνει το παιγνίδι σήμερα». Αυτός σου απαντούσε «Τι δε τους βγαίνει το παιγνίδι ρε κουμπάρε. Θα μας πεθάνουν. Γιατί δε κάνει αλλαγή τον μικρό;» κι εσύ αφού άκουγες με προσοχή τα λόγια του μασώντας φρέσκους ξηρούς καρπούς, του εξηγούσες «Σιγά βρε! Δε θα βγούμε και από τι ζωή μας. Άθλημα ψυχαγωγίας είναι το ποδόσφαιρο. Τίποτα παραπάνω». Κι αυτός στράβωνε κάπως και έλεγε «Τι μου λες ρε φίλε τώρα…». Μάταια προσπαθούσες.

Είχαν πέσει οι πρώτες φωτοβολίδες κα το παιγνίδι είχε διακοπεί. Γκρίνια, παντού γκρίνια! Κοίταζες αποσβολωμένος τους τριγύρω σου να κατηγορούν τα «καρκινώματα» του ΑΠΟΕΛ, μέχρι που είδες τον φίλο σου να είναι στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού! «Φίλε είσαι καλά; Γιατί είσαι τόσο χλωμός; Ρε μπας και έπαιξες όλη σου την περιουσία στο στοίχημα;», τον ρωτούσες. Αυτός δυσκολευόταν να αρθρώσει λέξεις. Άκουγες να ψιθυρίζει κάτι. Επαναλάμβανε για δεύτερη φορά, «Ο ΑΠΟΕΛ είναι η ζωή μου ρε φίλε!». Η φράση αυτή σου είχε κόψει τη λαλιά – μάλλον εσύ είχες προτιμήσει τη σιωπή. Τι να εννοούσε είναι η ζωή του; Μήπως του προσφέρει μόρφωση, γνώση, ασφάλεια, εργασία, φαγητό και στέγη; Δε λέω, σου προσφέρει στιγμές απέραντης χαράς (ή και λύπης). Μεταξύ μας όμως, όλα αυτά δεν είναι επιφανειακά; Κατ’ ακρίβεια δεν είναι αισθήματα που μόνο χάριν της ψυχαγωγίας σου προσφέρονται, για αυτό άλλωστε υπάρχουν τα αθλήματα, η τέχνη, η μουσική, ο χορός, το θέατρο και όλα τα συναφή – για να σε ψυχαγωγούν.

Λίγα λεπτά μετά, παρήγγειλες μια δεύτερη μπύρα και πήγες στο παρακάτω τραπέζι. Προτίμησες να παρακολουθήσεις το υπόλοιπο του αγώνα μοναχός. Άναψες κι ένα τσιγάρο(σύντομα θα κοπεί αυτή η συνήθεια του νου μονολογούσες) ενόσω άκουγες τις βαρύγδουπες συζητήσεις των λοιπών παρευρισκομένων. Συνέχιζαν να κατηγορούν τους νέους, την ομάδα, την διοίκηση και τους πάντες. Μέχρι και το γκαρσόνι κατηγορούσε ένας κύριος γιατί – και καλά – του έφερε ζεστή μπύρα. Στο παραπέρα τραπέζι ένας μεγάλος σε ηλικία κύριος επαναλάμβανε με μπόλικο «πικάντικο λεξιλόγιο» την πρόταση «Ας θερίσουν ότι έσπειραν τώρα».  Κάπου τον είχες ξαναδεί, συλλογιόσουν. Μα, ναι! Τον είχες δει στη κερκίδα του γηπέδου σε παλαιότερο παιγνίδι της ομάδας. Είχε πάει με το εγγονάκι του, που θα ‘ταν δε θα ‘ταν δέκα ετών. Κι εκεί «πικάντικο λεξιλόγιο» χρησιμοποιούσε, συνοδευόμενο με άσεμνες χειρονομίες – έτσι και το παιδάκι έβλεπε και ταυτιζόταν πλήρως.

Τα έβλεπες όλα αυτά κι όμως χαμογελούσες, χωρίς να σε νοιάζει που οι λοιποί συνοφρυωμένοι παρευρισκόμενοι θα το θεωρούσαν σαν απαράδεκτη επιπολαιότητα. Χαμογελούσες ενώ συμπέραινες τον βίο της κοινωνίας σου: μια κοινωνία που θέλει αλλαγή αλλά δε θέλει να αλλάξει η ίδια. Πόσο πολύ επιθυμούσες να αλλάξει κάποτε – αν όχι σήμερα, κάποια στιγμή στο μέλλον.  Σκεφτόσουν τη λέξη «καρκινώματα» και απορούσες, «Μα καλά, πως θα θεραπευτεί η κοινωνία από τα καρκινώματα που η ίδια δημιουργεί;».

Ξέρεις κάτι; Δεν είναι μόνο θέμα ΑΠΟΕΛ και ΑΠΟΕΛιστών. Είναι θέμα της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Συγκεκριμένα θέμα Παιδείας και συνακόλουθης νοοτροπίας – και νοοτροπία χτίζεις μόνο με τη Παιδεία. Νοσεί η κοινωνία, νοσεί από μια αρρώστια που είναι μεταδοτική. Που σημαίνει πως, έστω κι αν υπάρχει κληρονομική προδιάθεση, την υπαιτιότητα φέρει το περιβάλλον. Αυτό το απάνθρωπο περιβάλλον που είμαστε ‘εμείς’ – ο ένας για τον άλλον.

Σήμερα, στεναχωριέμαι. Όχι για τα επεισόδια στη Τρίπολη – άλλωστε ήτανε ένα από τα πολλά περιστατικά που είδαμε να συμβαίνουν τις τελευταίες δεκαετίες. Με στεναχωρεί όμως που αντικρίζω βλέμματα θυμωμένα με την πολιτική λόγω ποδοσφαίρου ή με το ποδόσφαιρο λόγω πολιτικής. Η πολιτική είναι η προσπάθεια εξέλιξης του κράτους και συγχρόνως της κοινωνίας, το ποδόσφαιρο απλά σου παρέχει ψυχαγωγία. Πόσο δύσκολο είναι, εν έτη 2015, να το καταλάβουμε; Πόσο δύσκολο είναι να προχωρήσουμε σαν λαός; Κι όταν λέω να προχωρήσουμε εννοώ σε όλα. Να αποβάλουμε τις κάθε μορφής οπαδοποιήσεις, παρελθοντολαγνείες και να επιλέξουμε την ατομική και κοινωνική εξέλιξη! Μπορούμε;

Εγώ λέω ότι μπορούμε! Ωστόσο, δεν υπάρχουν μαγικά ραβδιά, ούτε υπέρ-ήρωες παραμυθιών. Υπάρχει όμως η Παιδεία. Αν μορφώσεις ένα παιδί, μεταμορφώνεις κοινότητες και αν μεταμορφώσεις κοινότητες τότε αλλάζεις την υπάρχουσα κατάσταση ή και τον κόσμο! Μαζί με την Ελλάδα είμαστε οι μόνες Ευρωπαϊκές χώρες στις οποίες η διδασκαλία στα σχολεία εμμένει στο «παρελθόν» κι ούτε λόγος για το «παρόν» ή το «μέλλον», ενώ δεν διδάσκει βασικές επιστημονικές γνώσεις, όπως είναι η Δαρβινική θεωρεία κ.α. Επιπρόσθετα λίγοι είναι αυτοί που τολμούν να μιλήσουν ανοικτά στο ‘παιδί’ – να του πουν τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος και πώς να αποδέχεσαι το διαφορετικό, τον άλλο, τον ξένο. Ακόμα και πως η αμφισβήτηση αποτελεί τον πρωταρχικό παράγοντα της εξέλιξης. Αυτά όμως μπορούν να αλλάξουν! Τα πάντα αλλάζουν! Μπορούμε να αλλάξουμε με θέληση, συναίσθηση της πραγματικότητας και όραμα για ένα καλύτερο αύριο. Χρειάζεται μόνο να διορθώσουμε τα λάθη τα δικά μας: να αλλάξουμε τη παιδεία και συγχρόνως την νοοτροπία μας. Και να θυμάσαι:τίποτα δεν είναι απίθανο – τα πάντα είναι πιθανά! 

ΥΓ: Ας προσπαθήσουμε και που ξέρεις; Μπορεί να μας διαβάζουν κάποτε και να γελάνε. Αν είναι για καλό, ας γελάνε!